اشعار

بـاز قـدسی نـفـسان زمـزمه پرداز شـدند           به سـوی ســامـره آمـاده پـرواز شـدنـد

چهـره هـا با گـل لبـخـند هـمه بـاز شدند           بــلـبـلان چــمـن حُـسن در آواز شـدنـد

نور شادی به زمین و به فلک موج زند

از فلک تا به زمین فوج ملک موج زند

باز هم شاهد غـیـبی به شهود آمده است           پیک شادی به سلام و به درود آمده است

چه وجودی است که اکنون به وجود آمده است           این خبر چیست که جبریل فرود آمده است

محشری گشت بـپا گر که قـیامت کردند

همـه در هاله ای از نـور اقـامت کـردند

نـوری از بـیت ولایت شده پـیـدا امـشب           که از او گشته جهان غرق تجلا امشب

همه عـالم شده چـون وادی سـینا امشب           مات از این نور بود دیده موسی امشب

عشق پـرسید چراهمهمه بر پا شده است

عسکری گفت که مهدی است هویدا شده است

بر همه خلق جهان خیر کثیر آمده است           ســورۀ نـور خـداوند قــدیـر آمـده است

به محـمد به عـلی باز نـظیـر آمده است           هـاشمـیون همه را مـاه منیـر آمده است

او بـود جـنـت ما، کـعـبـۀ ما، مقـصد ما

خــال رخسـارۀ او شـد حجــرالاسود ما

هـستی از یُـمن قـدومش ز غـم آزاد بُوَد           خـرم از جــلـوۀ او گـلـشن ایـجـاد بُـوَد

این هـمان وعـده موعود و خـدا داد بُوَد           هر که شد منـتـظـر مــقـدم او شـاد بُوَد

آری ای اهـل ولا مــوسـم  دیــدار شـده

آیــت نــصــر مــن الله پــدیــــدار شــده

غـرق آیات مـبـین است رخ رخـشـانش           شب نشـینان سـمـاوات هــمه حـیـرانش

عرشیان مات ز قدر و شرف و ایمانش           کرده در عـرش خـداوند چنان مهمانش

در سماوات کنون فصل گل وهم عهدیست

میزبان خالق و مهـمان عزیزش مهدیست

خـیـز کز مـقـدم مولا هـمگی بنده شویم           هـمچو گـلها ز نسیم سحری زنده شویم

پـیـرو مـکـتب آن دولـت پـایـنـده شـویم           نکـنـد روز وصالش همه شرمنده شویم

دل او را هـمـه با پــیـرویش گرم کـنـیم

همه در محضر او اوئیم از او شرم کنیم

همه گویند «وفائی» گـل توحیـد کجاست           مروه پرسید کجا کعبه بپرسید کجاست

آن دل انگـیـزترین مـایه امـید کـجـاست           آفـتاب دل زهـرا گـل خورشید کجاست

کاش ما را ز وفا ره به حضورش بدهند

عـیدی ما همه را حکـم ظهورش بدهند

همیشه رهسـپرم سوی جادۀ خـورشیـد           مـنـم مـسـافـر پـای پـیــادۀ خـورشـیـد

چه فرق می كند از پـشت ابر هـم باشد           به طالبـش بـرسد اسـتـفـادۀ خـورشـید

منم كه كاسه به دسـتم منم كه  تاریـکم           دو جـرعه نور دهیدم ز بادۀ خورشید

اگرچـه دورم از آقـای خود ولی از او           جـدا نگـشـتـنـیـم چون بُـرادۀ خورشید

شــنـاسـنـامـۀ مـن صـبـح اول ایــجــاد           چـنین نـوشـته منم بـنده زادۀ خورشید

سـلام می دهـم از عـمق این دلِ تـاریك           بـه آخـریـن پـســر خـانوادۀ خـورشید

تویی تو معنی یا نـور، عمق یا قدّوس!

بگو كه حضرت خورشید كِی رسم پابوس؟

كــبـوتــران خــدا مــژدۀ ســحـر دادنـد           تـمـام از شـب مـیـلاد تـو خــبـر دادند

كــلاغ هـای دِهِ مـا بـه یُـمــن آمــدنــت           چو بلبـلان همه آواز عـشـق سر دادند

بــهـار حُـسـن خـداونــد با رسیــدن تو           به شاخه شاخۀ این شعر برگ و بر دادند

درخـت ها هـمه هــنـگـامـۀ قــدم زدنت           ز شـوق دیـدن تو دست با تــبـر دادند

عـروسِ باغچۀ یـاس، مـادرت نـرگس           چه كرده بود به او این چنین ثمر دادند

هـزار شكر خـدا را كه باز هم امـروز           به خــانـوادۀ زهـرائـیـان پـسـر دادنـد

نفـس بریـده صدا می زنیم در همه حال

به دادمان برس ای میم و حا و میم و دال

هـزار پرده هم افـتد اگر به رخسـارت           به چـشـم كس نَبُـوَد باز تـاب دیـدارت

به شـوق گرمی دستانت آمدم خـورشید           بـیـا و بــار بـده؛ ذرّه را بـه دربـارت

هزار یوسف مصری كلاف حُسن به كف           نشـسته اند به صف؛ درمیـان بـازارت

به شـیـوۀ پـدرانت چـه مـی شـود بـیـنـم           كـنـار سفـرۀ ما بـاز كـردی افـطارت

برو سفر به سلامت كه هر كجا هستی           امـام آخــر دنــیــا! خـدا نــگـهــدارت

برو ولی به خدا؛ چـشم ماست خانهٔ تو

بـیـا دوبـاره گـرفــتــه دلـم بـهـانــهٔ تـو

روایت است كه در روزگــار آمــدنـت           زمـیـن تــمـام شـود بی قــرار آمـدنت

روایت است كه بالاترین عبادتِ خـلق           در ایـن زمـانـه بُــوَد انـتـظـار آمـدنت

شنیده ام که ز اصحاب خوب شیطان است           كــسی كه كـار نـدارد به كـار آمـدنت

روایت اسـت كه بـا ذوالـفـقـار می آیـی           چــه بـا شــكـوه بُــوَد اقـتـدار آمـدنـت

روایت است قیامی كه سیدش یـمنی ست           خـبــر دهــد چو نسیم از بهـار آمدنت

مـقـام رهـبری آن سـید خـراسـانی ست           نــشـــانــۀ دگـــر روزگـــار آمــدنــت

نشـانه های ظهـورت هنوز كامل نیست

دلی كه منتظرت نیست گِل بُوَد دل نیست

به هر کجا که سخن از تو در میان آید           به جـسـم مُردهٔ نطـقم دوبـاره جان آید

من آمـدم که نبـاشـم فـقـط تو بـاشی تو           فــنـای ذات تو گـشـتـن کـمـالـمان آیـد

که مثل توست که بعد ازهزار واندی سال؟           زمــان آمــدنـش بــاز هــم جـوان آیـد

که مثل توست چنین وکه چون رقیه چُنان؟           که طفل باشد و چون پیر قد کمان آید

که دیده است که سجده کند لب طفـلی؟           بر آن لبی که از آن بوی خیزران آید

خـرابه بود و سحـر بود و دخـتـر بابـا

بـدون همـسـفـرش رفـت بـا ســرِ بـابـا

امشب از باد صبا، بوی کسی می شنوم           هـر نفـس، بـوی مسیـحا نفسی می شنوم

مـــژدۀ آمـــدن دادرســـی مــی شــنــوم           اندرین بـادیه بـانـگ جـرسـی می شنوم

حــمـدلله کــــه از آه اثـــر کـــردۀ مـــا

خـبری می‏ رسد از یـار سـفـر کردۀ ما

شب قدر است شب نیـمۀ شعـبـان، آری           ریزد امشب به جهان رحمت یزدان آری

می ‏دمد روح دگر در تـن ایـمـان، آری            می رسد مصلح کـل، منجی انسان آری‏

لـیلـۀ نیـمۀ شعـبان، سحری خوش دارد

سحـر نیـمـه شـعـبـان، اثـر خـوش دارد

خـلـف مــنــتـظـر عــتـرت طـاهـا آمـد            زادۀ مــنــتــقـــم حـضـرت زهــرا آمـد

بنـدگـان! خـاک ببـوسیـد که مــولا آمـد            گو به فـرعون زمان، ثانی مـوسی آمد

آن که رسم ستم از روی زمین بر دارد

که به عالم، اثر از جور و جفـا نگذارد

غیر ازو نیست کسی رهبر و سرور، ما را           لطف او سـایه بر انداخته بر سر، ما را

رسـد از میـمنـتـش رزق مـقــدّر، ما را           آیـد از مرحـمـتـش رحمت داور، ما را

قلب عالم بود و زنده همه عالم ازوست

چشمۀ رحمت و گلزار جهان خرم ازوست

این شب تیـره به پـایـان رسد انـشاءالله            یوسف ازمصر به کنعان رسد انشاءالله‏

دردهــا را همه درمـان رسـد انشـاءالله            چون که آن حجت یزدان رسد انشاءالله

اندر آن روز که او سر ز یهودان گیرد

شیعه از یمن ظهورت، سر و سامان گیرد

یارب! آن منـتـظـر اهل ولا را برسـان            یارب! آن ریشه ‏کن ظلم و جفا را برسان

یا رب! آن زنده ‏کن صدق وصفا را برسان            یارب! آن ریشه‏ کن ظلم و جفا را برسان

برسان آن که بود مبتکـر صلـح جهـان

تا ازو، روی زمین پر شود از امن و امان

به خدا بار فراق تو کشیدن سخت است           جرعه‏ ای از می وصلت نچشیدن سخت است

هرسخن جزسخنی از توشنیدن سخت است           همه را دیدن و روی تو ندیدن سخت است

ای ز نـور تو دل و دیده فروزان ما را

در غم خویش ازین بیش مسوزان ما را

ای نظام دو جهـان بسـته به تار مـویت           اُنـس بگـرفـته دل ما به سـر گـیـسویت

دیده گر قـابل آن نسیت که بیـنـد رویت           سـوی عـالم نظری، ای دل عالم سویت

ازهمه عـالم و آدم به خـیال تو خوشیـم

در شب هجر به امید وصال تو خوشیم

ای که اکناف جهان، سفـرۀ عام تو بود           رشحۀ فیـض ابـد، ریـزش جـام تو بود

مصلح کـل تویی و صلح به نـام تو بود           رجـعــت آل عـلـی بعــد قــیـام تـو بـود

این تویی آن که جهانت همه تسخیر شود

دولت آل عـلـی از تو جهـانگـیـر شـود

باز در دستان من شور قـلم اعجاز کرد           زخم هجران از زبان واژه ها سر باز کرد

داغ آن يار سفر کرده همان يوسف ترين           در رديف غم نوای قلب ما را ساز کرد

هجر خورشيد وجودش بر شب دل مشکل است           چشم بارانی من اين نکته را ابراز کرد

بارالها او کجا هست و کجا دارد مکان؟           تا به کی بايد که پنهان ازهمه اين راز کرد

گرچه داغ غيبت خورشيد داغی تازه نيست           بايد امشب در شب ميلاد او پرواز کرد

شام عيد است و دلم مشمول لطف کبريا

می پــرد مرغ دل من در هـوای سـامرا

دارد امشب سامرا حال و هوای ديگری           گـوئيا برپـا شده ارض و سمای ديگری

پشت درب خـانۀ شاه کريم ابن الکـريـم           می رسد از راه پـشت هم گـدای ديگری

گرد آن گهوارۀ از جنس نورش ميرسد           دم به دم خيـل فرشته از فضای ديگری

عالم امشب سوی او دارد سر راز و نياز           آمده کعبـه، منا، سعی و صفای ديگری

وارث شمـشير حيـدر وارث عـلم عـلی           آمده در دو جهـان خـيـبر گشای ديگری

مصطفی ومرتضی و مجتبی، زهرا، حسين

جلوۀ اين پنج تن شد جلوه گر درعالمين

رحمت رحمانی حق گشته جاری درجهان           مات مانده در بيان فضل اوعقل و زبان

بوی نرگس درجهان پيچيده عالم گشته مست           از شميـم جانفـزايش شد دل عـالم جوان

آسمانها زير پايش فرش راهی مختصر           روشنای خانۀ او شمس و نجم و کهکشان

عالمی مجنون و ليلای دو عالم روی او           جان عاشق ها فدای مهدی صاحب زمان

کی بــيايد در شماره فضل بی پـايـان او           عالمی از وصف رويش عاجز است و ناتوان

مدح او کی در زبـان آدمی کـامـل شود

آری آری وحی بايد بر زبان نازل شود

این جـشن ها؛ بـرای من آقـا نـمی شـود           با این چـراغ هـا شـب من پـا نمی شود

من بیـشـتر برای خودم گـریـه می کـنم           این جـشن ها بـرای تو بر پـا نمی شـود

خـورشیدی و نگـاه مرا می کنی سفـیـد           می خـواسـتـم بـبـیـنـمـت؛ اما نمی شـود

این زندگی بدون تو تلخ است مثل زهر           بــا زهـــر مــا، آب گـوارا نــمی شـود

آقـا! جـسـارت است ولـی زودتـر بــیـا           این کـارها به صبر و مـدارا نمی شود

باور مکن تو را به هوای تو خـواستـم           با این قـدی که پـیـش شـما تا نمی شود

بـال جـبـریـل غـزل هـای مـرا آوردنـد           بشکن ای نیل که مـوسای مرا آوردند

و شـکـوه دم عــیــســای مـرا آوردنــد           دست بـر سینـه؛ که آقـای مـرا آوردند

یک قـدم مـانـده فـقـط تا ابـدیت بـرسـم

آه ای عشق کمک کن به هـویت برسم

هفت پشتم همگی عاشق و مجنونِ شما           یـازده قرن گذشت از غـمِ گلگون شما

ما همه سوخته، خاکستر و دلخون شما           گـردن غیــرت این طایفه مدیـون شما

هرکه بی عشق تو سرکرده بمیرد بهتر

بـاغ عـمـرش دم پـائـیـز بگـیـرد بهتـر

دوش در حلقۀ ما قصۀ گیسوی تو بود           تا دلِ شب سخن از سلسلۀ مویِ تو بود

سمت سجاده کمان خانۀ ابروی تو بود           کـیمیا اندکی از خاکِ سر کوی تو بود

به فدای قدمت ای همه جان،ای همه تن

بگــشـا بنـد قـبـا؛ تا بــگـشایــد دل من

چشم هرکس به تو افتاده دگرمات شده           دیـدۀ روشـنی از پـرتـو مـشکـات شده

نـسل در نـسل همه اهل کـرامات شـده           راوی مـعــجـزۀ آنــیِ چــشـمـات شـده

کشتهٔ چشم تو ازهردو جهان خواهد رفت

در بهشتم برود خنده کنان خواهد رفت

چشم یعقوب سپید است نسیمی بفرست           مهربـانی خودت را به یتـیمی بفرست

ما نداریم کسی را تو کـریمی بـفرست           جلـوۀ تـازه ای از یـارِ قـدیـمی بفرست

جمکـران ساخته ایم هم وطن مـا باشی

تا پـنـاهِ غـم هـر مـرد و زن مـا بـاشی

نقش لبخند خودت را به دل قاب بکش           شب شده سوسوی آرامش مهتاب بکش

از کـویـر عـطـش سـیـنۀ ما آب بکـش           قبـله شـو آینه در کاشیِ محراب بکش

وای بر ما اگز از عشق پریشان نشویم

بی ولای نفـس ناب تو سـلـمان نشویـم

می شود شادی آن قـلب سپـیـدت باشیـم           یا که دعـوت شدۀ سـفـرۀ عـیدت باشم

یکی از پـا به رکبان  شهیدت بــاشیــم           شود ای دوست،شود شیخ مفیدت باشیم

یک دوخط هم بنویسی دلمان شاد شود

بـا نـفـس های گـل فـاطـمـه آبــاد شـود

سی نفر یـار نـداری که پریشان نشوی           دم به دم ابر پُر از اشکِ بهاران نشوی

از نگـاه دل غـفـلت زده پنهـان نشـوی           خـانه بر دوش ترین یـار بیـابان نشوی

یار تو خواب ندارد همه جا بیدار است

لب به لب پر شده ازدغدغۀ دیداراست

چـقـدر تا دم بی تـاب عــبـورت مـانـده           تا لـب بـام سحـرگـاه  ظهـورت مـانده

بانویی خم شده در راه ظهورت مـانده           روی دیوار و دری چشم غیورت مانده

قـسـمت می دهـم ای آبـروی شب بـوها

دگـر از راه بــیـا مــنــتـقـمِ پـهــلــوهـا

ترسم آخر که شب هجـر به پایـان نـرسد           روز وصلت به من بی سر و سامان نرسد

هر چه از آتش دل، سوزم و فـریـاد کنم           کس به داد منِ غمـدیــدۀ نـالان نــرســد

دوش گفتم غـم دل را به طبیبـی، گـفـتـا:            دردعشق است، یقین دان که به درمان نرسد

دل دیوانۀ ما، گشته چه خوش جای گزین           شانه ای کاش بر آن زلف پریشان نرسد

گو به یعـقوب، تو را صبـر فـراوان باید          یوسف گمشده ات زود  به کـنعـان نرسد

خاطــرخـضر چه جمع است یقین میداند          که سکنـدر به لب چشمۀ حــیـوان نـرسد

آنچنان تیـز رود مرکب عـمـر تو نصیـر         که به گـرد سُـم آن بـرق شتــابـان نـرسد

به سر آمد شب هجران و سحر نزدیک است          صبرکن، صبر که هنگام ظفر نزدیک ست

رحمى اى باد خزان! کز اثر همّت اشک          نو نهالى که نشاندم، به ثـمر نزدیک ست

هـمه را در رخ یـاران، نـگـران مى ‏بینم          مگر این قافـله را وقت سفر نزدیک ست

وقت آن است که همت طلبیم از در دوست          که بس از قافله دوریم، خطر نزدیک ست

گرچـه دور است ره  کعبۀ مقصـود، ولى          آزمـودیم که بر اهــل نـظـر نـزدیک ست

نـالـه ‏هاى جرس قافله پُـر شور شده است          همسفر! کعبۀ مقصود مگر نزدیک ست؟

هست تا گوهر دین در صدف غیـب نهان          صـدف چـشم‏ تر ما به گـهـر نزدیک ست

گفتم: ازهجـر رخت جان به لب آمد، گفتا          نالـۀ سوخته جـانان به اثـر نــزدیـک ست

پـر و  بال من و پروانه بسوزید چو شمع          که سرآمد شب هجران و سحر نزدیک ست

کسی مسیـر خــدا را به من نشان بــدهد           دل ســیـاه مـرا دسـت آســمــان بــدهــد

درون پــیـلۀ ســر در گـمی اســیــرم آه!           کــسی برای پریــدن به من تــوان بدهد

به دشت خیره شدم تا مگر که قـاصدکی           نشــانه ای به من از یــار مهـربان بدهد

و کاش طعــم غـزل های نـاســرودۀ من           بهــار شعـــر مرا شـور ناگـهــان بدهد!

هزار بیت به وصفش قصیده می خـوانم           اگر که بغض گلــو گیــر من امان بدهد

مـن از حــکـایت آشــفــتـگــی پُـرم امــا           کجـاست او که مـرا جــرأت بیان بدهد؟

همیشه منتظرم تا عزیــز خوش خبــری           خــبـر ز آمــدن او؛ دوان دوان بــدهــد

چه سرد مرده ام اینجا کجاست دستی که           به بنــد بنــد وجـودم دوباره جان بدهد؟

دردِ فــراقِ یـوسـف زهـرا شـدیــد شـد            یعقوب روزگار دو چشمش سپــیـد شد

امــیـــد انــتــظـــار دل نـا امــیـــدهـــا            امــیـد هـم ز آمـدنــت نــا امــیـــد شــد

از عشق ناله خیزد و ازهجر درد وغم            غــم نــاله می کند که فــراقت مدید شد

بزم وصال می طلبد جان ز عــاشقـان            خوشبخت آن که در ره جانان شهید شد

در پیــشگـاه یـوسف زیـبای فـاطــمــه            صدها هـزار یـوسف مصری عبید شد

از کثــرت گنـاه و خطاهای بی شمــار           راه وصـال من به سـرایت  بـعیــد شد

تا شد غلام حلقه به گوش تو هــاشمی            دنیــا و آخـرت به حقــیـقـت سعیـد شد

بی روی تو ای گل نبود خــارتر از من           در دام غـمـت نیست گـرفتــار تر از من

گفتند تو بـر عبــد خطا کــار دهــی راه           امـروز کسی نیـست خطاکـار تر از من

با کـوه گـنـاهــم اگــر امــروز پـسـنــدی           فــردا نتــوان یافت سبک بـار تر از من

سنگــم بــزن و بــاز دعـا کــن که نباشد           در بــیــن مــحــبّـان، وفــادارتــر از مـن

جانــم به لب آمد بگــشا دیــده که نَـبــود           بی نــرگس بیـمــار تو بـیـمار تر از من

جـز این دل آتـش زده و دیــده خـونـیــن           کس نیست پـریشان تر و بـیدارتر از من

برخیز و برافروز و بســوزان که نباشد           در سـوختــن امــروز سـزاوراتر از من

درهجر تو دانی که من و دل به چه حالیم           من زارتـرم از دل و دل زارتــر از من

گیــرم که همه خلق جهان یــار شـونــدم           بی تو نبود بی کس و بی یـار تر از من

من«میثم» بی یارم و تو، یـار من استی           من خار و تو برمن شده غمخوار تر ازمن

دلـتـنـگی مـرا به تـمـاشـا گـذاشتــه است           اشكی كه روی گونۀ من  پا گذاشته است

هــمـزاد با تــمـامی تــنهـایـی مـن اسـت           مردی كه سر به دامن صحرا گذاشته است

این كیست این كه غربت چشمان خویش را؟           در كولـه‌بـار خستگی‌ام جـا گذاشته است

این كیست این كه این همه دل‌های تشنه را؟           در خشك سال عـاطفه تنها گـذاشته است

خورشید چشم اوست كه هر روز هفته را           چـشم انتظارمشـرق فـردا گــذاشته است

کعبه زیباست به شرطی که تو در کعبه درآیی           به حـرم تکیه نهی روی به عالم بنمایی

دیده بر گـل ننهم تـا گـل روی تو ببـینم           دل به عالم ندهم تا تو ز من دل بربایی

حجرالاسود و حجر و حرم و مروه و مسعا           همه چـشمند نگـارا که تو از راه بیـایی

حاجی آنست که مُحرم شود و دور تو گردد          زائر آن ست که یکدم تو به او رخ بنمایی

خواستم تا که دعایی بکنم بهر ظهـورت          چه دعایی بکنم یوسف زهرا تو دعـایی

مردم دیده  به هـر ســو نگـرانـند هـنوز           چشم در راه تو، صاحب نظـرانند هنوز

لاله ‏ها، شعله‏ کش از سینۀ داغند به دشت           در غمت، هـم‏دم آتش‏ جـگـرانـنــد هنوز

از سـراپـردۀ  غیبت خبرى بـاز فـرست           که خبــر یـافتگـان، بى‌خبــرانند هـنـوز!

آتشى  را بـزن؛ آبى به رخ ســوختگـان           که صدف ‏سوز جهان، بد گهرانند هنـوز

پــرده ‏بـردار! که بیگــانه نبیند آن روى           غـافل ازآینــه، این بى‏ بصرانــنـد هنـوز

ره‏ روان در سفـر بادیه، حیــران تــوأند           با تو آن عهـد که بستـنـد، بر آنـنـد هنوز

ذرّه‏ ها در طلب طلعت رویت، با مـهـر           هم‏چنان تـاختــه چون نو سفــرانند هنوز

سـحـر آموختگــانـند، که با رایت صبح            مشعـل‏ افروز شب بى ‏سحـرانـند هنــوز

طاقت از دست شد،اى مردمک دیده !دمى           پرده بگشـاى! که مردم نگــرانند هنــوز

این جــا کسی بــرای تو جـا وا نمی کنـد          این خــاک احــتـرام به دریـا نـمی کــنـد

شهر پُر از هوی، نفســم را گـرفته است          این جــا کـسی هــوای مسیـحــا نمی کند

دنیا مرا برای خودش خواست ای رفیق          شــیطــان که فکــر آدم و حـوا نمی کند

پای تو کم کسی زخودش دست شسته است          این جــا کسی مسافـرت از ما  نمی کند

نامت برای رفع بــلا روی تــاقچه است          ورنــه کـسـی نـگـاه بـه آقــا نمــی کــند

از سیـر چــشم های تو فیضی نمی بـرد          قـومــی کــه میــل عـالـم بــالا نـمی کند

شب های عـاشقان چقــدرطول می کشد          ما را جــدا ز خــود شب یــلـدا نمی کند

خون میخوریم و شکر خداوند می کنیـم          با مــا فـراق بهتــر از این تـا نمــی کند

ای جان ما فدای تو یا فــارس الحجاز!            ای دیــده جای پای تو یا فارس الحجاز

در کـام مـرگ نــاز به آب بــقـا کــنــم            میــرم اگر برای تو یـا فــارس الحجاز

دنیا در انتظار و جهان گوش سر به سر            تـا بشنــود نـدای تو یا فــارس الحجــاز

تو فارس الحجاز و حجاز تو چشم ماست            گـردون بوَد سرای تو یا فارس الحجاز

کی میشود که ازحرم آید به گوش خلق            آوای دلـربــای تو یا فــارس الحجــاز؟

بــاز آ که بـشنــویــم سـرود وصـال را            با لحـن جان فـزای تو یا فارس الحجاز

پا در رکاب کن که کند شیعه رهبــری            در ســایــۀ لـوای تو یا فــارس الحـجاز

بازآ که باز چـاک شود قــلب رود نیـل            با معجــز عصای تو با فــارس الحجاز

جای تو خالی است و همه عالم است پُر            از کثــرت عطــای تو یا فارس الحجاز

«میثم» دعــا بـرای ظهـور تـو می‌کند            در ســایــۀ دعــای تو یـا فارس الحجاز

چشمــم به انتـظـار تو تـر شد نیــامدی            اشكــم شبـیـه خـون جگـر شــد نیامدی

گفتم غـروب جمعه تو از راه میـرسی            عـمــرم در این قـرار به سرشد نیامدی

تا خواستم به جـادۀ  وصل تو رو كـنم            غــفـلت مرا رفــیــق سـفـر شد نیـامدی

درمسجدیم و طاعت این ماه شغل ماست            بـی قــبله هر نمـاز به ســر شد نیامدی

این نفس بد مرام مرا خوار و زار كرد            روز و شبــم به لــغـو سپـر شد نیامدی

رسوایی گدای تو از حـد گــذشته است           عــمرم به هـر گــنـاه هـدر شــد نیامدی

از ما گناه سـر زد و تو شــاهدش شدی           دیـدی دلــم به راه دگــر شــد نیــامــدی

خسران زده كسی ست كه ازیارغافل است           بـی تــو دعـا بـدون اثـر شــد نیــامــدی

از ما كه منـفـعـت نــرسیــده برای تـو           هر چه ز ما رسیــده ضـرر شد نیامدی

گـفـتـیــم لا اقـل سر افـطـار مـی رسی            دیـده به راه مانــد و سحــر شـد نیامدی

بیا که دیده حرام است بی تو دیـدارش            بیا که دل شده خون در فـراق دلدارش

بیا که دین چوعلی مانده استخوان به گلوی            بیا که رفته حقیقت به دیده گان، خارش

عـلـی که زادگـهـش بوده  دامن کـعـبه            هنوز میـرسد از این جماعت، آزارش

به غـربـت حـرم و خـانـۀ خـدا بـنـگـر            که نام قـاتل زهراست؛ نـقش دیوارش

حرم غریب و تو مظلوم، شیعه ات تنها             سرشک تو است که ریزد ز چشم خونبارش

هنوز کعبه سیه پوش مادرت زهراست            هنوز اشگ حرم می چکد به رخسـارش

بیا و داد عـلی را از آن خـطیب بگیـر            که بغـض آل علی می دمد ز گفتـارش

حرم گریست در آن شب که جدّ مظلومت            زمکّـه رفت برون با تـمامِ انـصـارش

بیـا که بیـت به دور سرت طـواف آرد            بیا که کـعـبه شود با تو، تازه دیـدارش

زمـهر آل عـلـی دل نـمی برد «میثم»            اگــر بُـرنـد زبـان و کِـشـند بـر دارش

از آن زمان که داغ تو بر دل نشانده ایم           از دیده جای اشک فقط خون فشانده ایم

یک تار موست فاصلۀ بین ما و مـرگ            تنها به شـوق دیـدن تو زنـده مــانده ایم

شب ها گذشته است که درخواب دیده ایم           این دست را به  دامن دلبـر رسانده ایم

از لحظه ای که شـامل مهـر تو شـد دلم           هرکس به جز تو را ز دل خویش رانده ایم

وقتش شده که پا به دو چـشمان ما نهی           گـرد و غبـار ز آیـنـۀ دل تـکـانــده ایـم

یا لـیــتـنـاست زمـزمـۀ صبـح و شام ما           از کــاروان خـون خـدا بـاز مــانده ایـم

تا جان به پیکـر است فـدایـی رهبــریـم           این درس در کلاس ابالفضل خوانده ایم

این هــفــتـه هم گــذشت، تو اما نیامدی          خـورشید  خــانوادۀ زهــرا، نیــامــدی
از جـادۀ هـمـیــشۀ چـشـم‏ انـتـظــارهــا           ای آخـریــن مسـافـر دنــیــا نــیــامـدی

صبحی کنار جاده تو را منتظــرشـدیم           آمــد غــروب، رفت و تو آقـا نیــامدی
از  ناز چشم‏های تو اصلاً بعیـد نیست           شـایــد که آمــدی، ‏گـذر مــا نیــامــدی
امروزمان که رفت چه خاکی به سرکنیم           آقــای مــن اگـر زد و فـردا نــیــامدی
یابن الحسن بیــایِ قـنــوتم وظیفه است           دیـگــر به ما چه، آمـده‏ای یــا نیامدی